Dichter Ted van Lieshout steekt zijn vertrouwde thema's in een nieuwe jas. Dat cliché is toepasselijker dan ooit, want zijn poëziebundel Ommouw me draait om kleding. In zeven delen, voorzien van door hem gemaakte foto's van kledingstukken, verkent hij wat kleren voor ons betekenen. En andersom, want de kleding krijgt in deze bundel geregeld een gevoelige stem, die soms tegelijk óók die van de drager kan zijn: 'Ik sterf/ nog als ik/ armen/ niet voel./ De kou,/ de leegte,/ het niets/ in mij./ Wat is zijn/ als het/ nergens om/ heen is?'

Het blijkt een verrassend veelzijdige invalshoek, die kleding. Van Lieshout kwam op het idee doordat hij al veertig jaar kleren van zijn gestorven broer bewaart, over wie hij zijn hartverscheurende jeugdroman Gebr. (1996) schreef. Die kleren zijn dragers van herinneringen, en nu aanleiding voor een reeks ontroerende nieuwe gedichten.

'Tot hiertoe heeft mijn broer bestaan./ Ik bleef alleen. Ik liet hem gaan./ Hij trok zich terug. Ik trek hem aan.' Die simpele regels schrijnen nog meer door de foto van de paarse broek van de broer, die de ik-figuur in een ander gedicht past. Het versje plaatste Van Lieshout, die de bundel zelf smaakvol vormgaf, op een label van de broek.

Kleren zijn niet alleen aandenkens, ze markeren ook de groei van kind tot jongvolwassene, treffend samengevat in de slotregels van een gedicht over een te krappe broek: 'Hoe kan het dat ik niet/ meer pas in de jongen die ik was?'

In de tienertijd gaan kleren ook een rol spelen in de ontluikende seksualiteit. Van Lieshout dicht over de schaamte voor een bobbel in de broek. En bij foto's van zeven grotendeels geopende gulpen staat het uitdagende vers over de verlangens van Ali: 'Kom/ streel me/ steel me/ speel me/ sleep me/ naar je/ rovershol/ en slaap/ met mij.'

De toon van de gedichten - soms rechtstreeks over de kleding, soms losser erdoor geïnspireerd - is intiem, openhartig, brutaal, aangrijpend, schurend maatschappijkritisch (voltooid leven, ongeschreven kledingvoorschriften voor vrouwen) en vaak geestig. Maar bovenal uitgesproken Van Lieshout, die weliswaar knap nieuwe jassen naait voor zijn werk, maar inhoudelijk altijd dicht bij zichzelf blijft.

Wie wijdt er nou poëzie aan kleren? Ted van Lieshout doet het. Die zinnetjes vind je op de achterflap van deze poëziebundel. De inhoud is al origineel, maar de vormgeving is dat zeker ook. Het prachtig uitgegeven geheel doet je naar dit boek grijpen.

De titel Ommouw me laat je onmiddellijk de link leggen naar 'omarm me', maar ook naar het thema van dit boek. Absoluut leuk gevonden én de toon is gezet! Hebben veel van onze kleren immers geen verhaal?

Van Lieshout bewaarde kleren van zijn overleden vader en broer, maar ook bij eigen of gevonden kleren denkt hij na over hun 'leven' en afkomst. De ene keer zorgt dat voor een eenvoudig, humoristisch verhaal, de andere keer lees je een zwaarder en emotioneler gedicht. 

Extra knap dat de auteur ook zelf voor de foto’s en zelfs de gehele vormgeving zorgde.

Bij elke foto van een kledingstuk hoort een tekst. Zelfs de etiketjes worden gebruikt om er mini-tekstjes op te schrijven. Soms neemt het kledingstuk zelf het woord, in een andere tekst gaat het eerder over een gevoel erbij. De link naar zijn eigen herinneringen en (ingrijpende) gebeurtenissen uit zijn leven is nooit ver weg, maar als lezer zijn de tekstjes absoluut herkenbaar. Zeker in de twee laatste delen wordt het wel heel persoonlijk.

Het boek bestaat uit zeven grotere delen. Achteraan, in de inhoudstafel, vind je de exacte bladzijde van elk gedicht. In het boek zelf wordt elk deel gescheiden door een overzichtje van de komende gedichten. De paginanummers worden achterwege gelaten, maar de namen van de kledingstukken en hun eventuele verlatingsdatum nemen die rol op een originele manier over.

Op alle vlakken is deze bundel een aanrader voor kinderen vanaf een jaar of twaalf en hun ouders, groot- en overgrootouders.