Toen ik Elmerdag voor het eerst opensloeg, verheugde ik me alvast op een nieuw Elmerverhaal. Elmer en de grote vogel (Van Goor, 2008) had ik immers al meermaals gelezen en dat was me goed bevallen. De creatieve wijze waarop de bullebakvogel op zijn nummer wordt gezet door Elmer en zijn vrienden is geestig en hartverwarmend. Wellicht is het voor een recensent niet goed om met bepaalde verwachtingen aan een boek te beginnen, want het is nl. goed mogelijk dat ik, juist omdat ik er op voorhand zoveel zin had, des te meer teleurgesteld werd door Elmerdag. Wat een plat en nietszeggend verhaal! Hartverwarmend? Zeker. Maar zonder een beetje spitsvondigheid hier en daar wordt zoiets toch al snel heel melig.
Elmerdag is voor de olifanten een groot vrolijk feest waarbij ze zich in de felste kleuren uitdossen. Ze maken bij de voorbereidingen echter steevast zoveel lawaai dat de andere dieren niet bepaald uitkijken naar Elmerdag. Die laatsten beklagen zich meermaals bij Elmer, maar de andere olifanten weten van geen ophouden. Oplossing voor het probleem: iedereen mag meedoen en zich in vrolijke kleuren schilderen voor de Grote Parade, en niemand voelt zich gefrustreerd door het feestrumoer van de ander. Eind goed, al goed. Op zich niets mis mee, maar alles hangt af van de stijl en de toon, en die zijn saai. Elmerdag als concept kwam mij ook wat vreemd over. Elmer wordt neergezet als een bijzondere olifant die vanwege zijn kleuren opvalt binnen de kudde. Hij is een soort leidersfiguur, maar blijft tezelfdertijd heel bescheiden en zet zich voortdurend in voor de zwakkere. Vooral die bescheidenheid vind ik moeilijk te rijmen met het zich laten fêteren op een jaarlijks terugkerende feestdag. Ook de laatste zin is heel vreemd. Wanneer iedereen uiteindelijk dus mag meedoen met de parade, lezen we "'Als ik zeg iedereen,' zei Elmer, 'dan bedoel ik ook iedereen.'" Dat laatste verwijst, vermoed ik, naar het het feit dat oorspronkelijk alleen de olifanten mochten meedoen, maar dat is tegen het einde al ruimschoots duidelijk, waardoor die laatste woorden vijgen na Pasen zijn. Dit alles neemt niet weg dat de intussen overbekende illustraties van David McKee in de 'Elmer'-boeken prachtig blijven: een waterval aan kleuren, soms ton-sur-ton, soms niet, altijd goed uitgebalanceerd. Die illustraties kenden we echter al, en dus voegt dit boek weinig toe aan de reeks. [Hanna Hertmans]

Alle olifanten zijn druk bezig met de voorbereiding van Elmerdag. Dan houden ze een optocht en verven zich in allerlei kleuren. De andere dieren klagen over de drukte, maar als ze vernemen dat ze ook mogen deelnemen aan de optocht, maken ze er iets bijzonders van. De kleurtjesolifant Elmer ziet er voor de gelegenheid als een gewone olifant uit. Hij is dolblij als hij erin slaagt iedereen te laten deelnemen aan de optocht. Het samenhorigheidsgevoel staat hier voorop. De prenten tonen hoe alle dieren met een aanstekelijk enthousiasme aan de slag gaan om zich mooi te maken. De beschilderde dieren zijn heel creatief versierd en de dynamische figuratie straalt plezier uit. De optocht is een bonte mengeling van dieren met tal van kleuren, vormen en motiefjes. De wat geabstraheerde dieren blijven duidelijk herkenbaar in de paginavullende illustraties. De tekstblokken laten zich vlot voorlezen. Een fantasierijk prentenboek dat kinderen kan inspireren om zelf met kleuren en vormen aan de slag te gaan. Vanaf ca. 4 jaar