Een reiziger die in de vertrekhal van de luchthaven vastzit omdat zijn vliegtuig vertraging heeft, en een opdringerige man, die hem beslist zijn levensverhaal wil vertellen, dat is het gegeven van deze dialoog, die aan een hoog tempo wordt opgevoerd en aan het eind verrassenderwijs een monoloog blijkt te zijn geweest.

Jérôme Angust is de geïrriteerde zakenman die tevergeefs tracht zijn plaaggeest van zich af te schudden, terwijl de zgn. Textor Texel (met zo'n naam kun je niet anders dan Nederlander zijn) hem met de ene schokkende mededeling na de andere overvalt. In de beste traditie van deze Frans-Belgische auteur worden daarbij de effecten niet geschuwd en de illusie geschapen dat we te doen hebben met een psychologisch portret dat tot in de krochten van de menselijke ziel neerdaalt. Nog niet tevreden met deze psychische ontrafeling, pretendeert dit verhaaltje ook nog eens diepzinnige waarheden te verkondigen, waarbij de verschillen tussen uitersten op waan lijken te berusten, de vervolgde aan de vervolger gelijk is, de gegijzelde aan de gijzelaar hecht en de beul en het slachtoffer inwisselbaar zijn.

Verrassend zijn de eenstemmige loftuitingen over Amélie Nothombs werk, dat de verbeeldingskracht en de humor weer een stem zou geven, dat intelligent, eerlijk en genadeloos scherp zou zijn, stilistisch briljant en ijzersterk in de dialogen, waarvan haar boeken vergeven zijn. Het hardop lezen van gelijk welke pagina in dit verhaal zal duidelijk maken hoe onecht en stuntelig die dialogen eigenlijk geschreven zijn, hoe oppervlakkig het gegeven is en hoe onpersoonlijk de stijl. Maar het past wel perfect in een tijd van fastfood, sms-berichten en de zapmachine. [Jan Baes] Verberg tekst

Wachtend op zijn vliegtuig wordt in de hal van een luchthaven zakenman Jerôme Angust aangesproken door de Nederlander Texel Textor. Texel schept er een sardonisch genoegen in Jerôme zijn levensverhaal te vertellen, waarin verkrachting en moorden voorkomen die hij uit haat of liefde zou hebben gepleegd. Met afschuw aanhoort Jerôme dit relaas, totdat hem duidelijk wordt dat hij en Texel twee tegen elkaar strijdende zijden van één personage zijn. Niet erg logisch maar wel met verve heeft de populaire Frans-Belgische auteur (1967) deze novelle geschreven naar het klassieke idee van een dialoog tussen de mens en zijn geweten. In dit werk, waarin de vraag naar individuele schuld centraal staat, zijn oppervlakkige verwijzingen naar Spinoza, Pascal en Nietzsche te vinden, evenals referenties aan romans van Dostojewski ('Misdaad en straf') en Camus ('De val'). Geregeld worden romans en novellen van deze jonge auteur, die ook in het Nederlands vertaald zijn, bekroond. Zo ontving zij in 1999 voor 'Stupeurs et tremblements' ('Met angst en beven') de Grand Prix du roman de l'Académie française. Royale druk. Verberg tekst